Een dag vol stress, chaos, verdriet en plezier

De laatste volledige dag in Jinan. En eerlijk gezegd zijn we ook wel toe aan Beijing. Lekker met zijn drieën, zonder te veel officiële plichtplegingen.

Vanmorgen was Jingjing al vroeg wakker. Wij hadden gehoopt dat hij vandaag even zou uitslapen, maar dat was er helaas niet bij. Om 6:30 stond hij alweer op ons bed te dansen en te donderen. Wat dat betreft heeft hij veel weg van zijn broer.

Na het ontbijt zijn we om 9:30 richting het Quancheng Square (Spring City Square) gelopen, een enorm plein met enorme beelden omringt door enorme wolkenkrabbers. Eenmaal daar aangekomen, ging de muziek aan en daarna gingen de fonteinen aan. Wat een enorm spektakel was dat en Jingjing vond het helemaal geweldig. Natuurlijk moesten er foto’s gemaakt en moest hij en papa er heel dicht bij komen staan. En je voelt hem al aankomen de fonteinen gingen ons ook nat spatten. En niet zo’n klein beetje ook. Wij waren kleddernat, maar dat was niet zo erg want het was weer een enorm warme en klamme dag, een beetje verkoeling kon geen kwaad.

Na de noodzakelijk boodschappen, speelgoed en dvd’s gekocht te hebben, zijn we weer richting hotel vertrokken en zoals gewoonlijk moest papa Jingjing weer dragen of wilde hij ergens opklimmen of juist afspringen. Hij staat continu met zijn armen omhoog om opgetild te worden. Eenmaal aangekomen in het hotel moesten de instant noodles weer bereid worden. En zoals gewoonlijk maakt Jingjing ze open en geeft ze netjes aan. Je hoeft hem niet te vertellen wie welke heeft gekocht, want dat weet hij precies. Daarna heeft hij nog lekker een dvd-tje van Sponge Bob gekeken en zijn we om 13:30 naar de lobby vertrokken.

We hadden met Angela afgesproken om bij de notaris, de notariële akten te checken en op te halen. Maar voordat we vertrokken was het wel een 3 kwartier later. Er rijden zoveel taxi’s in Jinan, maar ze waren allemaal bezet. Wij hebben wel op 4 verschillende plaatsen gestaan, maar de één na de andere raasde voorbij. Net toen Angela op zoek naar een busje wilde gaan, stopte er een taxi. Eindelijk gingen we op weg naar de notaris. Maar Jinan is zo’n grote stad, dat je er nog niet zomaar bent. Om 14:45 kwamen we hieraan. Gelukkig kregen we de akten snel. Angela ging de Chinees/Engelse vertaling checken en wij de namen en paspoortnummers e.d.. Jemig wat was het daar druk en warm in het kantoor. Gelukkig hield Jingjing zich goed, maar wat een gedoe. Gelukkig waren de stukken in orde en konden we op weg naar het politiebureau voor zijn paspoort. Weer opnieuw een taxi. Ook dit keer bleek dit geen gemakkelijke opgave en na veel zwaaien, stopte er ééntje om ons mee te nemen. Eenmaal bij het politiebureau aangekomen, alhoewel het volgens ons meer een gemeentehuis o.i.d. was, konden we gaan wachten op Jingjing’s paspoort. Ook hier was het enorm druk. Wij moesten een kaartje trekken en hadden nummer 377, terwijl ze net begonnen waren met 302. Het wachten zou nog minimaal 30 minuten duren. Irma daarom nog snel even wat koekjes en drinken gehaald want op zo’n lange middag met formele activiteiten hadden we niet gerekend. Gelukkig duurde het wachten niet zo lang, na een kwartier werden we geholpen doordat Angela één van de ambtenaren er van wist te overtuigen dat wij niet zo lang konden wachten. En toen kregen we het laatste document: Jingjing’s paspoort. Uiteindelijk met de bus terug naar het hotel gereden, een taxi (dat trouwens echt bijna helmaal niets kost) pakken leek een utopie vanwege de avondspits. Vanuit de bus even rustig de chaos op de weg bekeken. Dat is echt niet normaal: zebrapadden zijn er wel maar geen één weggebruiker houdt hier rekening mee, er rijdt van alles op de weg (auto’s, taxi’s, bussen, brommers in alle hoedanigheden, fietsers), verplichte rijrichtingen wordt geen rekening mee gehouden, stoplichten worden genegeerd en de claxon is het wapen om te overleven in deze jungle. Wat een gekkenhuis is dat hier. Het is hier nu 21:00 en het getoeter is nog niet verstomd.

Om 16:30 waren we weer op de kamer. Even bijkomen van alle hectiek. Niet alleen van het lange wachten en het drukke verkeer. Maar alle documenten, geld en paspoorten moeten met stoom en kokend water tevoorschijn getoverd worden. Irma werd er helemaal gek van. Jingjing had zich de hele middag goed gedragen, menig ander kind zou compleet gek geworden zijn, maar hij liet het maar gebeuren. Jingjing had alweer honger en begon aan de koekjes. Om het toch maar niet te gek te maken, zijn wij in hotel gaan eten. En dit was weer een buffet in Chinese stijl. Veel, rijk assortiment en wat je allemaal te eten krijgt weet je eigenlijk niet. Jingjing is een enorme liefhebber van garnalen, krab, schelpdieren en meloen. Het laatste kun je nog een beetje voorstellen, maar de rest is voor de meeste Nederlandse kinderen geen lievelingskost. Hij had enorm veel gegeten, maar plotseling werd hij enorm misselijk en zijn wij als een gek teruggegaan naar onze kamer. Gelukkig knapte hij daar weer op en had hij toch nog wel zin in zijn andere hobby: in bad gaan en dan het liefst met enorm veel schuim. Na het badritueel kreeg mama het even te kwijt. Zij moest enorm denken aan Rens. Natuurlijk missen wij hem ook enorm. Jingjing zag dat papa mama troostte en daarom ging hij mama ook over de rug wrijven en kusjes geven. Wat een enorm vertederend moment was dat.

We hadden gehoopt dat hij na zo’n vermoeiende en enerverende dag wel snel zou gaan slapen. Maar daar dacht hij anders over. Hij wilde nog wel even rennen, vliegen, springen. Op een gegeven moment werd het toch echt tijd om hem in zijn eigen bed te leggen, maar daar had hij echt geen zin in en begon te schoppen, boos te worden en uiteindelijk te huilen. Wij denken dat het hem ook allemaal een beetje te veel werd. Daarna werd hij nadat wij hem getroost en geknuffeld hadden rustig en is uiteindelijk in slaap gevallen.

Kortom een dag met stress, chaos, verdriet, maar gelukkig ook een lach.