Een dag om nooit te vergeten

Vanmorgen na het ontbijt, waar het personeel van het hotel helemaal begaan was met Jingjing en vonden dat hij erg wijs was, om half 10 vertrokken naar het tehuis waar Jingjing bijna 5 jaar gewoond heeft. Angela had hem verteld dat we daar heen gingen en dat hij wel weer met ons mee terug ging. Dat we erheen gingen zodat wij konden zien hoe hij gewoond had. Hij begreep het en onderweg daarnaartoe wees hij ons zelfs de weg.
Daar aangekomen wilde hij al gelijk naar zijn kamer, maar we zijn toch maar eerst naar het kantoor gegaan. Deze mevrouw heeft ons meegenomen naar de speel /slaapkamer waar Jingjing gewoond heeft. Hij sliep met 5 anderen op een kamer en in totaal op die groep waren er ongeveer 30 kinderen. Zijn vriendje had het erg moeilijk toen we binnenkwamen. Bijzonder was dat zijn vriendje, Li Hong Ming, een t-shirtje aan had met de Nederlandse vlag erop. We hadden voor alle kinderen wat lekkers bij ons en Jingjing deelde het vrolijk samen met ons uit. Wat voelde hij zich de koning te rijk. Hij vertelde vol trots dat hij in een vliegtuig had gezeten, hij veel nieuwe kleren had en liet zijn tas zien wat er allemaal voor hem wel niet in zat. Onder zijn bed stonden nog zijn oude schoenen. Ondertussen kwam ook zijn vaste verzorger binnen, waar hij nog even heerlijk mee knuffelde. Zijn klas bestond uit op het eerste gezicht gezonde, maar ook nog geestelijk en lichamelijk beperkte kinderen. Ook varieerde de leeftijd sterk. In zijn klas mocht Jingjing nog even een gebakje mee-eten vanwege de verjaardag van één van zijn klasgenoten.
We hadden van de groep afscheid genomen en we kregen toen zijn klas te zien. Wat een ervaring. We kregen gelijk nog een aantal werkjes mee die hij de afgelopen tijd had gemaakt. Vol trots liet hij ons zien, waar hij had gezeten, wat zijn theebeker was en hij nam zelfs 3 eendeneieren mee die wij moeten proberen. Teruglopend naar het kantoor liet hij ons ook nog allerlei foto’s zien die in de gang hingen waar hij op stond. Wat glunderde hij. We hebben daar gelijk een potje aarde van de tuin van het tehuis voor hem voor later meegenomen
Aangekomen op het kantoor zijn onze laatste vragen beantwoord en werd er besloten dat wij met hun zouden gaan lunchen als afscheid van Jingjing. We begrepen ook dat zijn vriendje nog steeds aan het huilen was, dus die ging ook mee lunchen. Samen met twee mensen van kantoor, zijn vaste verzorger en zijn vriendje zijn we uit eten geweest. Wat is dit een belevenis hier. Yantai staat bekend om zijn vis en schaal en schelpdieren. En dat hebben we gezien, in een soort markthal lagen allerlei soorten vis, zeekomkommers, schelpen, slakken, eetbare insecten. Waar er verscheidene nog van leefden. We hebben ons laten verrassen en we hebben van allerlei groenten gegeten, vis en schaaldieren, garnalen, vlees en dumplings. Wat kan onze jongen eten zeg, net zijn broer. Hij is vooral gek op garnalen en schelpdieren.
Na de lunch hebben we zijn vriend en vaste verzorger afgezet bij het tehuis en zijn wij verder gegaan naar het ziekenhuis waar hij te vondeling is gelegd. Tot op dat moment vond Jingjing het nog steeds geen enkel probleem. Ook geen uitgebreid afscheid meer genomen, maar gelijk verder gereden. Via een smoes dat wij makkelijker een taxi bij het ziekenhuis lukte het Angela het één van de medewerkers van het tehuis (directeur?). In het rapport stond dat hij in een ligstoel was gevonden, maar die konden we niet vinden. Foto’s maken en filmen mocht niet, maar Angela gaf aan dat als Arno de camera onder zijn arm zou doen en er zo doorheen zou lopen het een beetje zou moeten lukken. Dus zo nogmaals door de gangen gelopen van de eerste hulp. Je voelt je wel erg vreemd zo. Irma had het er ook best moeilijk mee. Zo’n gek idee dat iemand hem hier zo te vondeling heeft gelegd zonder briefje.
Daarna is Angela nog met Arno naar het politiebureau geweest omdat een politieagent hem gevonden heeft. Irma en Jingjing zijn niet mee geweest, omdat Jingjing anders alles kan volgen en dit voor hem op dit moment nog geen goed idee is. Helaas konden ze ons niet verder helpen, omdat degenen die er nu waren de een er 3 maanden werkte en de ander drie jaar. Er waren geen dossiers meer aanwezig. Helaas, maar we hebben gedaan wat we konden.
Teruggereden naar het hotel om weer uit te checken en om daarna met de taxi weer naar het vliegveld te gaan. Jingjing vindt het een hele belevenis om te vliegen en hij had nu geluk want de raampjes zaten lager waardoor hij ook naar buiten kon kijken. Na een kleine tien minuten viel hij in slaap. In de taxi terug naar ons hotel in Jinan vertelde hij dat hij erge honger had. Nou dat bleek ook wel nadat we in hadden gecheckt en gingen eten. Opnieuw bij de Pizza Hut gegeten omdat het daar goed eten is en de bediening ook nog eens snel. Irma gaf hem hier een blocnote en pen en wat schertste onze verbazing, hij kan zelfs zijn naam in Chinese karakters schrijven. Daarna nog in bad geweest wat hij erg leuk vind. Als hij dan ook weer iets nieuws heeft ontdekt, roept hij ook gelijk papa en mama, zodat hij het ons kan laten zien. Nu lag hij natuurlijk veel te laat in bed waardoor hij ook moeilijker in slaap kwam. Arno is erbij blijven zitten en is hij in slaap gevallen. Ik denk dat de hele dag ook wel weer door zijn hoofdje heen is gegaan. Wat zal hij toch allemaal denken.
Voor ons een dag om nooit te vergeten.