Gemengde gevoelens

De laatste volledige dag in Beijing. Met gemengde gevoelens trouwens, het voelt alsof wij Jingjing bijna gaan wegrukken uit zijn vertrouwde land, de taal die hij nu spreekt zal hij (waarschijnlijk) niet meer spreken, het eten dat hij gewend is, zal hij moeten inruilen voor de Hollandse pot, de geuren die hij gewend is zal hij de komende tijd niet meer ruiken. Natuurlijk krijgt hij een betere toekomst in Nederland dan dat hij ooit in China zou kunnen hebben. Maar hoe zal hij reageren op ons koude kikkerlandje en hoe zal hij het gaan doen in ons gezin. Nu nog veel vragen, maar binnenkort zal er meer duidelijk worden.
In ieder geval wil hij wel graag met ons mee in het vliegtuig. Hij straalde van oor tot oor toen wij het hem proberen duidelijk te maken. Vanochtend hebben we na het ontbijt de koffers al een beetje ingepakt. Jingjing vond het erg leuk om zijn eigen koffer in te pakken. Maar hoe vertel je een kind van bijna 6 die alleen Chinees spreekt dat wij vandaag nog niet vertrekken, maar morgen pas. We vertelden dat hij nog één nachtje moest slapen, maar meneer dacht dat als hij nu ging slapen dat wij daarna al konden vliegen. Eerst hadden we gedacht om nog een toeristisch tripje te maken, maar om 14:15 moeten we voor de laatste documenten in het hotel terug zijn, dus toch maar niet gedaan. Vandaag was het toch maar eens tijd om naar een speelparadijs in een warenhuis te gaan. Gewone speeltuinen hebben we niet echt gevonden, maar binnenspeelparadijzen in warenhuizen kennen ze wel.
Om 10:30 zijn we samen met Karien, Joris en Fu Wei naar zo’n indoor speelparadijs geweest. En wat hebben de jongens genoten van deze dag. Er was van alles te doen, een soort draaimolen, klimtoestellen, mini zweefmolen etc.etc. Wij als ouders kregen zelfs geen tijd om ergens te lunchen, de mannen wilden maar blijven spelen. Jingjing had zelfs een vriendje waar hij de hele tijd mee speelde. Wat hadden ze het naar hun zin. Karien en Arno gingen om 14:00 terug naar het hotel om de laatste formaliteiten af te handelen, maar eenmaal daar aangekomen bleek dat William al gebeld had dat de visa er nog niet waren. Oh nee toch, het zal toch niet zo zijn dat wij nog langer in Beijing moeten blijven. Maar nee hij verzekerde ons dat wij ons niet hoefden druk te maken en hij zou om 18:00 terugkomen met de visa en de gelegaliseerde notariële akten. Pff gelukkig. Daarna nog even naar het speelparadijs teruggegaan en om 14:30 toch maar besloten om naar het hotel te gaan. Wij hadden nog wel wat strijd verwacht, maar totaal niet. De heren gingen zonder aandringen mee.
’s-Avonds om 18:00 werden we door William gebeld, dat hij beneden stond met de documenten. Gelukkig alle documenten waren binnen. Eindelijk staat er ons niets meer in de weg om Jingjing mee naar huis te nemen. Nog even wat gegeten en dan zo naar bed, nog één nachtje Beijing en dan wacht Nederland ons.
Trouwens voordat wij het vergeten willen nog iedereen bedanken voor hun belangstelling die een reactie heeft achtergelaten of sms-je/app-je/mailtje heeft gestuurd of waarmee gebeld of geskypt is. Erg fijn om te weten dat er zo meegeleefd wordt.